 |
| 📂 № 8/2021 (377) |
Architektura sportowa nieczęsto gości na stronach
Po Toruniu. Główną przyczyną jest to, że ciężko zaliczyć mnie do grona kibiców jakiejkolwiek dyscypliny. Z drugiej strony infrastruktura sportowa, to dla wielu ważne elementy składowe miasta, a zatem od czasu do czasu warto zaprezentować przynajmniej te ważniejsze obiekty. Jednym z nich niewątpliwe jest Stadion Miejski, który możemy śmiało uznać za główny kompleks piłkarski i lekkoatletyczny w Toruniu.
Stadion Miejski im. Grzegorza Duneckiego powstał w 1961 roku. Początek lat '60 XX wieku, to okres pierwszego powojennego boomu budowlanego. Miasto przekroczyło wtedy liczbę 100 tys. mieszkańców i ówczesne władze postawiły na budowę szeroko rozumianych obiektów rekreacyjnych. Północna strona ulicy Bema miała stać się sportowym zagłębiem Torunia. Pierwszy był Tor-Tor oddany do użytku w 1960 roku, rok później otworzono stadion. Od tej pory był ważnym punktem nie tylko wydarzeń sportowych, ale i takich o charakterze miejskim czy wręcz narodowym.
 |
rok 1964, występy z okazji Święta 22 Lipca
|
W 1964 roku na płycie boiska można było podziwiać występy z okazji Święta 22 Lipca. Polska Rzeczpospolita Ludowa obchodziła wówczas swoje XX-lecie, a zatem było hucznie i z dużą dozą niezbędnej propagandy. W 1968 roku powołano do życia Klub Piłkarski Elana Toruń i Stadion Miejski stał się stadionem Elany. Wtedy obiekt wyglądał trochę inaczej, co doskonale obrazuje zdjęcie wykonane w latach '80 przez Andrzeja Kamińskiego.
 |
lata '80, Stadion Miejski w swojej pierwotnej formie
|
Stadion zaczął się zmieniać dopiero w drugiej połowie lat '90. W 1997 zaczęto pierwszą i największą w historii obiektu modernizację. Trwała niemal siedem lat. Kawał czasu, ale został on spożytkowany na całkowitą metamorfozę tego miejsca. Przede wszystkim stadion stał się wielofunkcyjny. W 2004 roku, oprócz pełnowymiarowego boiska piłkarskiego pokrytego naturalną trawą, otworzono także odnowioną bieżnię oraz wyposażono stadion w rzutnie do rzutu młotem, oszczepem i dyskiem, a także pchnięcia kulą, ale również skocznie do skoku w dal, o tyczce i trójskoku. Rozbudowano również zaplecze w skład, którego weszły zarówno szatnie dla zawodników, jak i pomieszczenia dla sędziów i przedstawicieli mediów. W kolejnych latach m.in. zadaszono trybunę zachodnią i wymieniono krzesełka, a także zmniejszono ich ilość z 5 tys. do 4,3 tys.
W ciągu ostatnich dwóch dekad Stadion Miejski był miejscem wielu wydarzeń sportowych nie tylko o zasięgu lokalnych i krajowym, ale także międzynarodowym. Aby Was nie zanudzać, wymienię tylko kilka z nich. W 2006 roku miały miejsce Młodzieżowe Mistrzostwa Polski w Lekkoatletyce, w 2007 i 2011 Wielobojowe Mistrzostwa Polski Seniorów i Juniorów, a w 2009 i 2017 Światowe Igrzyska Polonijne.
 |
rok 1938, Grzegorz Dunecki w stroju sportowym
|
No dobrze, to teraz zostawmy obiekt i skupmy się na jego patronie. Otóż Grzegorz Dunecki był toruńskim lekkoatletą. Urodził się 24 września 1915 roku w rosyjskim Kuźniecku. W latach 1937-1949 był zawodnikiem Pomorzanina Toruń i to właśnie w niebiesko-biało-czerwonych barwach zdobywał medale w Mistrzostwach Polski. Miał ich aż 11 – jeden złoty, siedem srebrnych i trzy brązowe. Złoty medal zdobył w 1939 roku w biegu na 200 m. Po zakończeniu kariery skupił się na trenowaniu nowego pokolenia lekkoatletów. Jego wychowankami byli późniejsi olimpijczycy i mistrzowie Polski, m.in.: Marian Jochman, Eugeniusz Kwiatkowski czy Jerzy Bruszkowski. Dunecki zmarł 13 listopada 1939 roku w Toruniu. Lekkoatletyczny tradycje rodzinne kontynuował Jego syn – Leszek, który na Igrzyskach Olimpijskich w Moskwie w 1980 roku zdobył srebrny medal w sztafecie 4x100 m.
 |
rok 1939, Grzegorz Dunecki odbiera złoty medal
na Mistrzostwach Polski w Poznaniu
|
Jak widzicie, Stadion Miejski to nie tylko opowieść o sporcie, to również ciekawa historia. Jedna z wielu, jakie na każdym kroku opowiada nam nasze miasto. Ja tu jestem tylko przekaźnikiem. ツ
